اشعار

به دیــوار و در این بیت تـوحید           فروغ عترت و قرآن توان دید

بــود این بــارگــاه روح پــرور           حــریــم یک تن از آل پـیـمـبـر

در این جا قبر مولایی کریم است          مزار حضرت عبدالعظیم است

به اولاد حسن، او فخر و زین است         که زوارش "کمن زار الحسین" است

چو این جا شد چراغ عشق روشن          به دل ها این حرم شد پرتو افکن

بود این درگه از ابواب رحمت           در باغی ست از گل زار جنت

که اشک عاشقان، شد جویبارش          نمی گردد خزان، هرگز بهارش

تو ای زائر به تعظیم شعائر         ببوس این درگه پر نور و طاهر

بیا این جا به اشک خود وضو کن            بیا جان خود این جا شستشو کن

بپا خیز و بخوان اذن دخولش           اجازت از خداگیر و رسولش

به اذن حیدر و زهرای اطهر           به اذن یازده معصوم دیگر

قدم چون می نهی داخل از این در            بگو بسم الله و الله اکبر

زند چون حلقه بر این در گدایی           به گوش جان او آید ندایی

که ای سائل دعایت مستجاب است         محب آل عصمت کامیاب است

بخواه از رحمت حق آن چه خواهی          که بی حد است الطاف الهی

"حسان" این جا مطاف مومنین است          درِ گل زار جنت در زمین است

این جاست خاک ری وَ ملقب به کربلاست         خیلی گران تمام شده، مُلک خون بهاست

هر گوشه زین دیار اگر هیئتی به پاست         پشت قبـاله و سندش یک سـر جداست

زان روز کاین معامله شد سرزمین ما

ری نیـست نام آن و شـده وادی البـکـا

از آن به بعد فاطمه زین خاک رو گرفت              این سرزمین به گریۀ عشاق خو گرفت

آن قدر گریه شد که کمی شستشو گرفت            از خانۀ امام حسن آبرو گرفت

اوضاع را امام حسن رو به راه کرد

زهرا دوباره جانب ایران نگاه کرد

عبدالعظیم آمد و عبد خدا شدیم              با عشق اهل بیت دگر آشنا شدیم

همسایۀ عزیز دل مجتبی شدیم           در هر طواف زائر کرب و بلا شدیم

پیچیده باز در حرم یار عطر سیب

صلی علی الحسین و صلی علی الغریب

بگـذار دلـم بی سـر و سـامـان تو باشد           یک عمر فقط دست به دامان تو باشد

میـقـات به شـوق رخت احـرام ببـنـدد           ای روح حرم کـعـبه مسلمان تو باشد

هر شاخۀ گـل آیه ای از سورۀ حسنت           دل آیـنـه در آیـنـه حـیـران تـو بـاشـد

گـیسوی تو بر باد دهد نظـم جهان را           نظمی هم اگر هست پریشان تو باشد

مستان همگی از خم میخانه خراب اند           میـخانه خـراب خـم چـشـمان تو باشد

فــراقـت دلـم بـر جــنـون مـی كــشـانـد          غـمت جـان مـن را به لب می رسـانـد

بـــدان در فــراقـت يــقــيــنـاً كــنـم دق          ولـی دل ز تـو حـاجــتـــم مـی سـتـانــد

تـولـد، حـيـا تـم، هـمـه بهـر این اسـت           كـه دل وقـت فــوتـم سرود تـو خـواند

مكن منـع و ردم، يـقيناً كه سری است           كه حـق در بـر گـل چو خاری نشـاند

دراين بهر پرموج كه جان را امان نيست           غــمت كـشـتی دل، بـه سـاحـل رساند

اگـر چه وصالـت سـكـون شَـد نـگـارم           ولـيـكـــن دل مـن كـه عــرفـان نـدانـد

نه خودسر شدم عاشقـت، مـهر تو حق           چـو بـا اشـك مـادر به حـلقـم  چـكـاند

بـيـا يـوسف فــــاطمـه خـسـتـه گـشـتـم           مرا هـر كسی جـز تو از خـود بـراند

مـنـم سـائـلـت بـا هـــزار شـكـــوه امـا           كـه حرف من و تو صلاح است بماند

وقـتی نـفـس گـرفـته دلـم از هـوایـتـان            یعـنی منـم که زنـده ام از دست های تان

داود من بـخـوان دوبـاره که عـالـمــی            ایــمـان بـیـاورد به طنـیـن صـدای تـان

ازاین همه سحر که گذشته است میشود؟            یک شب نصیب این دل من هم دعایتان

تـا قــبـلــۀ عـبـادت چـشـمانـمـان شـود            دیگر بیا بگـو که کجـا هست جـای تان

این اشتراک چشم من و چشم خیس توست            من گریـه ام به کـشته کـرب و بـلایـتان

آقــا اجـازه مـیـدهــی هـر وقـت آمـدی            نــقـاشـی ام کـنـنـد مـرا زیـر پــایــتـان

یک روز عاشقـانه تو از راه می رسی            آن روز واجـب است بـمـیـرم برایتـان

اعجـاز بی مثـال شما تا ادامـه داشت           موسی ادامه داشت مسیحا ادامه داشت

ای بـارش همـیشه سـجـاده های نـور           در امـتـداد چـشم تو دریـا ادامه داشت

بانـو اگـر به آیـنـه ها ســر نـمی زدید           تاریکـی هـمـیـشـۀ دنـیـا ادامـه داشـت

در آسـمـان چهـارم افـلاک جا زدیـم           آیــات رد پـــای تـو امــا ادامـه داشت

تا زنـدگی ت را به تـمـاشـا گـذاشـتی           آن عـمر جـاودانه زهــرا ادامه داشت

ای آفــتـاب روشن شـب های کـربـلا

ای زیـنب مـدیـنه و زهـرای کـربـلا

گـفــتـیــم آسـمـانـی و دیـدیـم برتـری           گـفـتـیـم آفــتـابـی و دیـدیــم بــهـتــری

گـفـتــیــم دخــتــر اسـد الله غــالـبــی           ایــام کــوفــه آمـد و دیــدیــم حـیـدری

تو از زمـان کـودکی ت تا بـزرگی ت           شـیــواتــریــن مـفــسر الله اکــــبــری

تو از کدام طایـفه هـستی که مستقـیم           فیض از حضور علم خداوند می بری

بر شانه های سبز تو بار رسالت است           تو اولیـن پـیــمـبـر بـعـد از پـیـمـبـری

خورشید روی تو شرف مشرقین شد

یک نیمه ات حسن شد و نیمت حسین شد

ای مـاورای حـد تـصور کــمـال تـو           بـالاتـر از پـریـدن جـبـریـل بــال تــو

از مـادری چنین؛ چنین دختری شود           هم خوش به حال فاطمه هم خوش به حال تو

غیر از حسین فاطمه، چیزی ندیده ایم           در انـعــکــاس آیــنــه هــای زلال تـو

نزدیک سایه های عـبورت نمی شویم           نـامـحـرمـان عـشق کجـا و خـیال تو؟

از گوشه های چشم تو ساحل درست شد

محض رضای پای تومحمل درست شد

تـو زیـنـبـی و شـیـر زن بعـد کـربلا           تـفـسـیـر نـفـس مـطـمئن بـعـد کـربـلا

زهرا، نبی، حسین وعلی و حسن تویی           بانـو تـویی تو « پـنج تن » بعد کـربلا

گاهی که طعنه میشنوی صبر میکنی           یعـنی تـویـی همان حـسـن بعـد کـربلا

ای گـریـه غـریـبی عــریـان بی کـفن           حـالا تـویـی و پــیـرهـن بـعـد کـربـلا

قلبت تپـید و سوره مـریـم شروع شد

غمگین ترین غروب محرم شروع شد

ای سـایـه بـلـند ابـاالفـضل بر سـرت           ای بـال جـبـرئـیـل گـلـسـتان مـعـبرت

عبـاس هـم رشـیـدی قــد تو را نـدیـد           از بس که سر بـزیر بود در بـرابرت

شب زنده دار شام غـریــبـان کـربلا           دل بـسـته بر نـمـاز شـب تو بـرادرت

ای خطبـه صدای تو نهج البلاغه ات           وی مـحـمـل بـدون جهـاز تو مـنـبرت

هجـده سـر بُـریـده به دنبال چـشم تو           هـجـده سـر بریـده نگـهـبان معـجـرت

ای قـلـۀ نـجـابـت تــوحـیــد، جای تو

عـطر حـضور فاطمه دارد حیای تو

قصد كرده است خـدا جلوۀ ديگر بكشد           سـورۀ مـريـمـی از سورۀ كـوثـر بكشد

بگـذاريد همـيـن جا به قـدش سجده كنم           نــگـذاريـد دگر كـار به مــحـشـر بكشد

دختراين است اگر، فاطمه پس حق دارد           از خــداونــد اگــر مِـنَّـت دخـتـر بكـشد

مـادر دَهـر نـزائـيـد و نخـواهـد زائـيـد           آنكـه را از سـر اين آينه مـعـجـر بكشد

بـالِ جـبـريـل به اين قُـبّـه تـمـايل دارد           تا دمشق هست چرا جای دگر پر بكشد؟!

زينب آنقَدربزرگ است كه آماده شده است           يـكـسـره جـام بـلای هـمه را سـر بكشد

قبل از اينی كه خودش جلوه كند آماده ست           عـالــمــی را به تـمـاشــای برادر بكشد

با خـبـر کـرد نـسـیـمـی هـمــۀ دنــیـا را          مـتــلاطــم شـــده دیــدنــد دل دریـــا را

گل سرخی که می از قطرۀ شبنم می زد         مست می کرد ز بوی نفـسش صحـرا را

چه صفایی چه هوایی چه دلی داشت زمین         شـور می داد ز حال خوش خود بالا را

چشم هایی به روی چشم دگر وا شد و بعد         دل مــجــنــون کـســی بُـرد دل لـیـلا را

بـیـن آغــوش بــرادر چــقـدر آرام است         چــقــدر نـــاز ربــودســت دل بــابــا را

گـوئـیـا بـار دگـر حضرت پیـغـمبر دیـد         عـکــسی از مـاه رخ کـودکـی زهـرا را

زیـنـت خــانــۀ مـهـتــاب به دنــیــا آمــد      

زیـنب حـضـرت اربــاب به دنــیــا آمـد   

چهره اش منعکس از طلعت روی زهراست         عشق بازیش از آن حال و هوایش پیداست

حضرت زینب کبری خودش اقیانوسیست         گرچه چشمان پر از گوهر نابش دریاست

اگر عباس علمدار صف کرب و بلاست         از ازل تـا بـه ابـد پـرچـم زینب بالاست

مـادری کـرد بــرای سـه امـامش زیـنب         بس ولایت به پـرستاری او پا بـرجاست

ســورۀ مـریـم قـرآن نـمی از تـفـسیرش         وسعت روح بـزرگش چـقـدر نا پیداست

بـهـتـرین خــوبـتـرین خـواهـر دنـیـا آمد

حـضرت فــاطـمۀ دیــگــری دنــیــا آمد

صاحب عـزای فـاطـمه آقـا، بـیا بـیا            بـزم عـزای فـاطـمـه بـر پـا، بیـا بـیا

بـهــر تـسـلـی دل زینـب دل حـسـین            با ذوالفـقـار حضرت مـولا، بـیا بیـا

ای زائـرهـمیشـۀ آن قـبـر بـی نـشـان            بـنـمـا مــزار فـاطـمـه پـیـدا، بـیا بـیا

در پشت درب خانه تو را کرده او صدا            درمــان درد ام ابـیــهــا، بـیــا بــیــا

بیت الحزان حضرت زهـرا شده دلم            آقـا به جان حـضـرت زهـرا، بیا بیا

آقـا بیا که کـربـبـلایـم شـود نـصـیب            اشک از فرـاق تو شده دریـا، بیا بیا

یک عده هلهله،یک عده سوت وکف            یک عـده کـوفـیـان به تمـاشا، بیا بیا

وقتی تو از سـفـر برسی عـیـد می‌شود            دنیا دوبـاره صاحب خـورشید می‌شود

چشمان روشنت که طلوعی دوباره کرد            دلـهـا پُــر از تـجـلّــی تـوحـیـد می‌شود

با اهـتـزاز پـرچـم سـرخـت در آسـمان            پیمان عـشق و عـاطـفه تجـدید می‌شود

از چشم خـیس گریه کنان شهـید عـشق            با بـوسه ای به راه تو تـمجـیـد می‌شود

یک عـمـر نـوکـریِ در خـانـۀ حـسـیـن            با یک نـگـاه لـطـف تو تـائـید می‌شـود

آقــا طــواف مــرقــد خـاکـی مـــادرت            وقـتی که چـشم های تو تـابـید، می‌شود

این جـمعه ها عـزای مرا جـار می‌زنند            بـرگـرد بـا رسـیـدن تـو عـیـد می‌شـود

من كه ازعشق علی چون شمع شيدا سوختم           صاحب جنّت منم، اما در اينجا سـوختم

سوختم تا يك سر مويی نسوزد از عـلی          تا بماند رهـبرم، من بی مهـابـا سوختم

بی گـنــه بــودم ولی در آتـشــم انداختند          محسنم شد كشته، ناليدم كه بابا سوختم

زيـنـبــم می ديــد آتش زائـر رويــم شده          از پـريـشــانی او در بين اعـدا سوخـتم

مثل چشم مجتبی، مسمار، يارب سرخ بود          من نمی گويم چه شد تنهای تنها سوختم

هركه نان ازسفرۀ ما برده بود استاده بود          بسكه نامردی بود در اين تماشا سوختم

سـوخـتـم تا شعـلۀ عـشقت بماند جاودان          پـای تا سر يا عـلـی با اين تمنا سوختم

چه می شود که به زانوی من توان بدهی          دوباره صورت خود را به من نشان بدهی

چه می شود که زمان قـنوت نیمه شبت          دوباره بازوی خود را کمی تکان بدهی

چه می شود که دگرمثل روزهای قدیم          کنار سفره خودت نان به دستمان بدهی

به جای آنکه شوی پرپر و به خاک افتی          و روح خـسـته خود را به آسمان بدهی

ـ گل شکسته ی من پا بگیر دراین باغ          کـه باز عطر بهشتی به بـاغـبـان بدهی

تو را به جـان عـزیزت مخـواه بنـشینم          به چشم خویش ببینم چگونه جان بدهی

نفس تومیکشی وحال کودکان این است          چه می شود تو اگر جان در این میان بدهی

این قدر بین رفتن و مـانـدن نمان، بمان            پیـرم مکن ز بارغمت ای جوان، بمان

خورشید من به جانب مغرب روان مشو            قــدری دگر به خـاطر این آسمان بمان

مهمان نُـه بـهـار عـلـی پا مکـش ز باغ            نــیــلــوفــر امــانــتــیِ بــاغـبـان بـمان

ای دل شکسته آه تو ما را شکسته است           ای پــرشکسته پر مکش از آشیان بمان

دیگر محل به عرض سلامم نمی دهنــد            ای هــم نشین این دل بی همـزبان بمان

روی مـرا اگـر به زمـین می زنی بـزن            اما بـیــا بـخــاطــر این کــودکـان بمان

در کار خیر حاجت هیچ استخاره نیست           ایـنـقـدر بین رفـتن و مـانـدن نمان بمان

غصه ات ای ملک سوخته پر سنگین است          گریه ام روز و شب وشام و سحر سنگین است

کس زمن بــعــدِ تو بر صبــر توقع نکند         بشکند چون که کمر، درد کمرسنگین است

با عـلی حرف بزن تا که نگویند به هــم          بـا علیمثل همه فـاطـمه سرسنـگین است

رمقی نیست که حرکت بدهی جسمت را          نـتـوانـی بــزنی بال که پر سنـگین است

تـک و تـنـهــا وسـط راه رهـایــم نکـنی          راهزن پر شـده و بار سـفر سنگین است

یک مشت خاک روی تویک مشت برسرم          بــاور نمیکنم که تــویــی در برابرم

دیوانه کرده است مرا داغ روی  تـو          پیـچـیـده در تـمامی من ای مـعـطرم

خیرالنساء و دفن غـریبانه؟ وای مـن          مظلومه ای شبـیـه علی ماه بی حـرم

بارفتن تو زلــزله ای در تـنم نشست          با اینکه من هنوز همان مرد خیـبرم

هر باردر جواب چطوراست حالتان؟          بیمار و زرد و تب زده، گفتی که بهترم

خون گریه از سراسر من میچکد ولی          با سیـل اشک راه به جایـی نمی برم

شاید اگر که روضه بخوانم سبک شوم          اما نـه بــاز راه به جـایـی نـمـی بـرم

دل کندن از تو سخت ترین کارعالم است          یک مشت خاک روی تویک مشت برسرم

فـاطـمـه، فــاطـمـۀ دورۀ پـیـغـمبر نـیـست           یا نه! این فـاطمه آن فاطمۀ حیـدر نیست

چه سوالی ست که می پرسی؟ علی جان خوبی؟           من کجا خوبم اگر حال شما بهـتر نیست

غیر از این دردِ حجابی که گرفتی از من           بستری بودنت آن قدر عذاب آور نیست

فـضـه می گـفـت بـیـایـیـد غــذا آمـاده ست           زینبت گـفـت نـمـی آیم اگـر مادر نیست

گریه آور شده این آمد و رفتی که مراست           وای از این خانه که دارای در دیگر نیست

من هستم و خیـالــم و حال و هـوای تو          صبـح نـخـفـتــن از غــم تلخ عـزای تو
از دیشبی که خاک تو را ریختم به سر          گــریــان نشسته ام به سر خاک پای تو

خوابم نمی برد به خدا، گریه کن برام            ای لای لای هر شب من های های تـو

یادش بخیر بسترت آن گـوشه ی اتـاق            حــالا میان خــانه چه خالیست جای تو
ققنوس پـر کشیده ی بی بــازگشت من            رفتی و ســوخت لانه ام از ماجرای تو
دیــروز در مـشـایعـت آخــریــن نگـاه            گـفـتــم به حـکــم عشق بمیـرم برای تو
اما بنفشه زار عــلــی با هـمـه وجــود            مــانــدم به پــای بـی کسی بچه های تو

گل، بر من و جوانی من گریه می‌کند          بلـبل به خـسته جانی من گـریه می‌کند

ازبس که هست غم به دلم، جای آه نیست          مهـمان به میـزبانی من گـریه می‌کند

از پا فـتـاده پا و ز کار اوفـتـاده دست          بـازو به نــاتـوانـی من گـریـه می‌کند

گــل‌هـای من هنــوز شکـوفا نگشته‌اند          شـبـنـم به بـاغـبـانی من گـریه می‌کند

در هـر قـدم نشـیـنم و خیـزم میان راه          پیری، بر این جوانی من گریه می‌کند

گردون، که خود کمان شده با چشم ابرها          بـر قـامـت کـمـانـی من گـریه می‌کند

این آبشار نیست که ریزد که چشم کوه          بر چهــره‌ خــزانی من گــریه می‌کند

فــردا مــدیــنـه نـشـنـود آوای گـریه‌ام          بر مــرگ نـاگـهـانی من گریه می‌کند

این روضه ها امروز وفردا کردنش سخت است          باید بگویم گرچه معنا کردنش سخت است

لکنت گرفـته پلک تو در بین آن کوچه         این راز سربسته ست افشا کردنش سخت است

چشمی که دست سنگی آن بی حیا بسته          مقداد می دانست که وا کردنش سخت است

دستی که بین کوچه ها از پا تو را انداخت          فهمید قدّ حیدری تا کردنش سخت است

حالا که داری خواهشی تابوت می خواهی؟          اسباب مرگ تو !؟ مهیّا کردنش سخت است

با غسل زیر پـیرهـن فـکر علی بودی          زخم نود روزه تماشا کردنش سخت است

داغ کبود کـوچه هــا آنـقدر روشن بود          فهمید دست فتنه، حاشا کردنش سخت است

عشق یعنی دل سپـردن در الست             از می وصل الهی مـستِ مست

عشق یـعـنــی ذكر نــاموس خـدا             یا علی گفتن به زیر دست و پـا

عشـق یـعـنی جـلـوۀ صـبـر خــدا            شــرم ایــوب نـبـی از مـرتضی

عشق بر دلـداده فــرمان می‌دهـد             عاشق جان داده را جان می‌دهد

عشق باعث شد كه دل سامان گرفت              پشت درب خانه زهرا جان گرفت

عـشـق یـعـنـی انـقلاب فــاطــمـه             از كــبـودی چـشــم تـار فـاطمه

عشق یعـنی عـشق نــاب فـاطمـه             بـیت الاحــزان خــراب فــاطمه